جواد خوشابی؛ قدرت اله صباحی؛ ایمان شریفیان
چکیده
تغییرپذیری رفتاری عامل‌های زیست (بیو)کنترل پس از در معرض ماندن آنها با ترکیب‌های آفتکش، باعث عدم موفقیت کنترل تلفیقی آفات در بسیاری از موارد شده است. در این بررسی ضمن انجام زیستسنجی روی حشره‌های کامل سن شکارگر Nesidiocoris tenuis به‌منظور تعیین سطح زیانبار بودن سه آفتکش آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب، اثرگذاری‌های جانبی ...
بیشتر
تغییرپذیری رفتاری عامل‌های زیست (بیو)کنترل پس از در معرض ماندن آنها با ترکیب‌های آفتکش، باعث عدم موفقیت کنترل تلفیقی آفات در بسیاری از موارد شده است. در این بررسی ضمن انجام زیستسنجی روی حشره‌های کامل سن شکارگر Nesidiocoris tenuis به‌منظور تعیین سطح زیانبار بودن سه آفتکش آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب، اثرگذاری‌های جانبی این ترکیبات بر رفتار شکارگری سن شکارگر با تغذیه از تخمهای مینوز گوجه‌فرنگی، Tuta absoluta ارزیابی شد. آزمایشها در شرایط آزمایشگاهی (دمای 1±25 درجۀ سلسیوس، رطوبت نسبی 10±60 درصد و دورۀ نوری 16:8 تاریکی:روشنایی) انجام گرفت. از غلظت زیرکشندۀ ترکیب‌ها به‌صورت نهشت خشک روی برگ در مدت‌زمان 24 ساعت برای در معرض قرار گرفتن حشرۀ کامل شکارگر استفاده شد. مقادیر LC50 برای سه ترکیب آبامکتین، استامیپرید و ایندوکساکارب به ترتیب 40/33، 55/36 و 43/204 میلیگرم مادۀ مؤثره بر لیتر و مقادیر LC30 به ترتیب 42/20، 38/30 و 53/181 میلیگرم مادۀ مؤثره بر لیتر برآورد شد. همۀ ترکیب‌های موردبررسی، نرخ حملۀ شکارگر را به‌صورت معنیداری کاهش دادند، هرچند بیشترین تأثیر در تیمار ایندوکساکارب مشاهده شد. همچنین دو ترکیب ایندوکساکارب و استامیپرید سبب افزایش معنیدار زمان دستیابی شکارگر در مقایسه با شاهد شدند که میزان افزایش حاصله در تیمار حشرهکش ایندوکساکارب بیشتر از دیگر ترکیبات بوده است. آبامکتین با کمترین تأثیر رفتاری را در بین ترکیبات مورد آزمایش داشته است. بر پایۀ شاخص تأثیر کل (E) در طبقهبندی IOBC، استامیپرید (85درصد) و پس‌ازآن ایندوکساکارب (77درصد) برای سن شکارگر N. tenuis زیانآور بوده و آبامکتین (38درصد) کمزیان ارزیابی شد.
